Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Recenzja przedpremierowa - premiera 05.06.2024

Mazury, marina w Giżycku, letni wieczór; na jednym z jachtów kobieta szarpie się z potężnym, leżącym bezwładnie na pokładzie mężczyzną.
I w końcu wypycha go za burtę.
Myśli, że popełniła zbrodnię doskonałą ...

Gaja, przy grobie rodziców, wspomina przeszłość, rozmyśla też o sprawie prawa jazdy swego ojca.
Przecież taki kartonik ze zdjęciem powinien był spłonąć w pożarze domu, w którym zginęli jej rodzice! W Milanówku!!! A niepo dwudziestu latach zostać znalezionym na klatce schodowej kamienicy wcentrum Warszawy!
Szukanie wyjaśnienia zagmatwało sprawę jeszcze bardziej - bo gdy poprosiła Lewina o sprawdzenie jednej informacji, okazała się ona nieprawdziwą ...
Z zamyślenia wyrywa ją pytanie zadane przez przechodzącą obok dziewczynę; odpowiada jej i odchodzi, na spotkanie z nową klientką
I nawet na myśl jej nie przyszło, że wizyta na cmentarzu to był pierwszy kontakt z jedną z bardziej emocjonujących spraw Agencji Detektywistycznej Czajka ...

Klara dostała świetną propozycję: 6 mc pracy w reklamie, w Paryżu!, z zarobkami kilkukrotnie wyższymi niż w Polsce. Wyjazd za 3 tyg.
Zgadza się, bo rezygnacja z takiej oferty byłaby głupotą. Czasu na pozbycie się Damiana z mieszkania i znalezienie opiekuna dla kotki powinno wystarczyć.
Tylko nie wie, co i kiedy powiedzieć Gai ...

Matylda, co dwa tygodniewydaje biuletyn informacyjny, na nią spadła też odpowiedzialność, zramienia urzędu, za amatorski wieczór poezji Szymborskiej, z okazjistulecia urodzin poetki i obowiązek wydania numeru specjalnego biuletynu. Bo burmistrz zdecydował, że wystartują w konkursie na najlepszą lokalną gazetę regionu ...
Nigdy, nigdy Matyldzie nie przyszłoby do głowy, że dzięki Szymborskiej - i burmistrzowi - osiągnie niesamowity, życiowy sukces ...

W Agencji pracy nie brakuje.
Ledwo Gaja przyjęła dość typową sprawę ustalenia czy mąż klientki ją zdradza, a zaraz trafiła się zdecydowanie nietypowa: córka zmarłego niedawno, w sposób tragiczny, aptekarza z Milanówka poprosiła o ustalenie czy jej ojciec miał jeszcze inne dzieci oprócz niej. Bo na jego grobie znalazła zapalony znicz dedykowany "Kochanemu tacie", a ona jest jedynaczką ...

I przy okazji tej sprawy znów okaże się, że to co w życiu najpewniejsze - to przyjaźń.

Chciałabym, żeby każda książka, jaką mam czytać, była napisana tak dobrze, niosła tyle emocji i budziła takie zainteresowanie treścią, że ciężko się oderwać od czytania! Czytam rozdział, docieram do jego końca i ... jeszcze następny przeczytam i wstanę, naczynia umyję; i nie wstaję tylko czytam dalej, i dalej ... Ooooo, już przeczytałam?! ... Ależ to było dobre!
Autorka pisze, jak sama mówi, "gackiem", czyli po swojemu, językiem prostym i łatwym w odbiorze, a jednocześnie eleganckim. I dlatego tego się nie czyta, tylko wchłania, tak jak sucha ziemia chłonie deszcz.
Tworzy bardzo prawdziwe postacie i plastyczne sceny, takie, że czytając, czuję zapach kawy i smak ciasta, jakie zjada Klara, widzę bałagan w kuchni, denerwuję się razem z Matyldą - lub na nią, za brak asertywności.
Emocje są cały czas, pisząc recenzję przeczytałam całość jeszcze raz - i mimo, że już wszystko znałam, wciągało mnie nie mniej niż przy pierwszym czytaniu i dalej ciężko było się oderwać!
Ważne sprawy - przestępstwa, adopcja, układy w pracy i w rodzinie - opisane są poważnie; a pełno humoru jest tam, gdzie nasz śmiech nie koliduje z treścią.

Dla mnie - wszystko jest takie jak trzeba. Mistrzowskie.

Dlatego szkoda, że "Krew z krwi", część trzecia serii "Agencja Detektywistyczna Czajka" jest też częścią ostatnią.
Szkoda - ale mam nadzieję, że autorka, za jakiś czas, napisze coś nowego, interesującego i napisanego nie mniej świetnie.
Będę czekać - ile będzie trzeba.

Recenzja przedpremierowa - premiera 05.06.2024

Mazury, marina w Giżycku, letni wieczór; na jednym z jachtów kobieta szarpie się z potężnym, leżącym bezwładnie na pokładzie mężczyzną.
I w końcu wypycha go za burtę.
Myśli, że popełniła zbrodnię doskonałą ...

Gaja, przy grobie rodziców, wsp...

Rozwiń

Zwiń

Kaszuby - piękna kraina, która kulturowo różni się od innych regionów Polski jak róża od maków. Jej rdzenni mieszkańcy to Kaszubi, autochtoniczni Pomorzanie, ludzie charakterni nie mniej niż górale, z zachowanymi od wieków obyczajami, kuchnią i językiem kaszubskim, który ma w Polsce od 2005 status języka regionalnego. Daria Kaszubowska, autorka tej książki, jest Kaszubką z krwi i kości i mówi o sobie, że jest obywatelką polską narodowości kaszubskiej. Książki pisze w języku polskim, ale miejsce akcji, treść, bohaterowie - wszystko to jest mocno związane z jej ukochanymi Kaszubami. W cyklu "Borkowie i kaszubskie przygody" opisuje losy kaszubskiej rodziny, która opuściła rodzinne ziemie i zamieszkała daleko, w ogóle nie odwiedzając rodziny i przyjaciół, tak że ich dzieci, nie znały swej ojczyzny i nie mówiły po kaszubsku. Do czasu - bo w końcu wszyscy wrócili w rodzinne strony. W I części, "Franc i tajemnica Jantaru", jest opisane czemu tak się stało i jak dzieci adaptowały się do miejsca, jakby nie było, dla nich nowego. Część II dzieje się dwa lata później. Kończą się wakacje, czas wrócić do szkoły gdzie "oprócz zwy­czaj­nych przed­mio­tów mieli też język ka­szub­ski, hi­sto­rię Ka­szub, li­te­ra­tu­rę ka­szub­ską, faunę i florę na Ka­szu­bach, naukę o rdzen­nych ra­sach, sport re­gio­nal­ny, ka­szub­ski kunszt". Dyrektorka, Witosława Leman, uczyła dzieci, że "le­piej zła­mać re­gu­la­min niż su­mie­nie, le­piej zgu­bić ple­cak niż uśmiech, le­piej za­po­mnieć o pracy do­mo­wej niż o przy­ja­cie­lu, le­piej za­wa­lić spraw­dzian niż bycie Ka­szu­bą! Wied­no Kaszëbë!" (Za­wsze Ka­szu­by) Dbała też o zachowanie równowagi w życiu i by pamiętano o historii i wierzeniach krainy. Ten rok szkolny rozpoczął się jak zawsze, dziwna była tylko wizyta pana z kuratorium, który musiał spotkać się z dyrektorką. Ale już od następnego dnia zaczęły się dziać rzeczy przykre i niepokojące. Najpierw został usunięty z planu zajęć język kaszubski, a interwencja cioci Trudzi w tej sprawie zakończyła się fiaskiem. Dyrektorka przemieniła się w osobę nie do poznania - ponurą i złą, wrogą wszystkiemu co kaszubskie. Wywiesiła nowy szkolny regulamin zakazujący m. in. - gło­śnego śmiechu w szkole! Mnożyły się kary i nagany. A kropkę nad "i" postawił zakaz wyjazdu uczniów na mecz Ligi Mi­strzów Bùczki! (Bùczka - kaszubska gra zespołowa) Toteż wykorzystując dane im moce, Walerka i inni uczniowie, bohatersko - jak na dzieci! - zaczynają przeciwdziałać poczynaniom niepojęcie przemienionej dyrektorki ... Historia Borków przedstawia Kaszuby w całej ich krasie i niezwykłości Tu wciąż są żywe istoty z wierzeń ludowych - kro­śnię­ta, mu­mo­cze, manewitowie, purt­ki, sto­le­my; działają prastare siły i, jak wszędzie, wciąż trwa walka Dobra ze Złem, uosobionych na Kaszubach przez Or­muz­da – anioła, opie­ku­na Ka­szub i Ary­mana - złego du­cha, który chce znisz­czyć Ka­szu­by. A są jeszcze bogowie - Weles, Parón, Ja­stra ... I jest „skra”, za­pa­la­na w sercu, dar od Or­muz­da. Otrzy­my­wał go każdy Ka­szu­ba - i ten tu uro­dzo­ny, i ten z wy­bo­ru, Mógł ten dar, moc lub umiejętność, roz­wi­jać, mógł o nim za­po­mnieć i go stra­cić. Długo można by opowiadać, bo, uwierzcie autorce - jest o czym. O pięknej krainie powstała piękna, współczesna baśń, dla czytelników mających lat 8+, w której można się zasłuchać tracąc z oczu otaczający nas świat. Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

Kaszuby - piękna kraina, która kulturowo różni się od innych regionów Polski jak róża od maków. Jej rdzenni mieszkańcy to Kaszubi, autochtoniczni Pomorzanie, ludzie charakterni nie mniej niż górale, z zachowanymi od wieków obyczajami, kuchnią i językiem kaszubskim, który ma w Polsce od 200...

Rozwiń

Zwiń

Mał­go­rza­ta Brzo­zow­ska uważała, że nigdy się nie myli i nigdy nie przy­zna­wała się do po­mył­ek. Chociaż popełniała ich trochę - by nie tracić cennego czasu, zawsze decydowała się bardzo szybko.
Może nie do końca wpisywała się w definicję pracoholika, ale praca była waż­niej­sza od reszty życia i cały czas wszyst­ko pod­po­rząd­kowywała swoim zo­bo­wią­za­niom. Uważała, że dobrze mieć pracę, a obecna miała tę zaletę, że płacono sporo i w terminie.
Ale i wymagano - by były wyniki i nie pozwalając nawet na chwilę przerwy. Odebranie przez Gosię prywatnego telefonu, poskutkowało złożeniem jej przez szefa propozycji nie do odrzucenia:
"‒ Pięt­na­ście minut na spa­ko­wa­nie rze­czy, pa­pie­ry od­bie­rzesz jutro. Nie chcę cię wię­cej wi­dzieć! Że­gnam!" ...
A sprawa była naprawdę ważna - dzwonił prawnik, bo chciał się upewnić, że zna ona treść listu jaki wysłał do jej babci i rodziców i że będzie na pogrzebie, wraz z mężem.
List ten był wielkim zaskoczeniem dla całej rodziny - Kan­ce­la­ria Praw­na in­for­mowała w nim o śmier­ci ich krew­ne­go, 98-letniego Fer­dy­nan­da Omel­nic­kie­go, zmarłego  w Peru 6 miesięcy temu oraz o terminach ostat­niego po­że­gna­nie zmarłego na cmen­ta­rzu pa­ra­fial­nym w Mia­stecz­ku i od­czy­ta­nia jego ostat­niej woli. Przy czym brak obec­no­ści krewnych, tzn. Gosi, jej babci, mamy i taty oraz małżonka, na ce­re­mo­nii po­że­gna­nia, miał świad­czyć o braku za­in­te­re­so­wa­nia spad­kiem.
Szkopuł tkwił w tym, że Gosia parę miesięcy temu rozstała się z mężem ...
"Wie­dli dobre, wspól­ne życie, tylko na po­cząt­ku po­peł­ni­li błąd i nie uzgod­ni­li, jak ono ma wy­glą­dać."
Dla Gosi było normalne, że jest pochłonięta pracą, dla jej męża - nie, on pisał się na inny model życia razem.
I w pewnym momencie powiedział parę słów za dużo - co zakończyło się tym, że żona wystawiła mu walizki za drzwi, wykasowała jego numeru ze swego telefonu i zmieniła zamki w drzwiach. Chciała też się rozwieść, ale, oczywiście, zabrakło czasu ... 
A teraz miała razem z człowiekiem, którego nie chciała widzieć i znać, stawić się na pogrzebie nie znanego jej dziadka wujecznego?! No, nie! ...

Fakt, zmarły był w gruncie rzeczy osobą obcą nawet dla rodzonej siostry, babci Gosi - a jednak najwyraźniej znał całkiem nieźle ich aktualną sytuację.
I mieli dostać w spuściźnie posiadłość Malinowy Dwór, pod warunkiem, że cała rodzina spędzi w niej rok, nie tylko mieszkając, ale i dbając o nią na bieżąco.
Dlaczego? Tylko dlatego, że byli jedynymi krewnymi? Czemu w takim razie nie szukał z nimi wcześniej kontaktu, nie dał znaku życia, że żyje?!
Dlaczego zmarł na obczyźnie, choć w Polsce bywał?
Jakich sekretów strzegą mury posiadłości? ...
Praktycznie w każdym rozdziale pojawiają się pytania, wątpliwości  i tajemnice - a moim zdaniem zakończenie książki nie wszystko wyjaśnia i jak w żadnej innej prosi się tu ciąg dalszy.

Ale, może właśnie dzięki tym pojawiającym się jak grzyby po deszczu sekretom i pytaniom, ta książka bardzo wciąga.
Do tego ma niebanalną fabułę, trochę jak z bajki - bo jak często w życiu dziedziczy się taki spadek?
Jest tu też sporo dobrze scharakteryzowanych osób, nawet zwierzęta są osobowościami i mają swoją rolę do odegrania.
No i nie brakuje humoru.
Jest dyskretne zwrócenie uwagi, że przyznanie się do pomyłki to nie słabość i grzech, że trzeba, będąc razem uzgadniać swoje plany na życie, a brak wzajemnego zrozumienia to nic dobrego. 

Czytając, nie raz ciężko było oderwać się od lektury i naprawdę dobrze spędziłam czas - żeby tylko jeszcze pojawił się ciąg dalszy! ...

Książkę otrzymałam z Wydawnictwo Dragon.

Mał­go­rza­ta Brzo­zow­ska uważała, że nigdy się nie myli i nigdy nie przy­zna­wała się do po­mył­ek. Chociaż popełniała ich trochę - by nie tracić cennego czasu, zawsze decydowała się bardzo szybko.
Może nie do końca wpisywała się w definicję pracoholika, ale praca była waż­niej­sza od re...

Rozwiń

Zwiń

#czytamcolubię

Przez minione cztery lata Małgorzata Starosta napisała
18 książek, każdą z nich przeczytałam przynajmniej raz.
Myślę, że wiem całkiem nieźle jak ona mówi i pisze.
A jednak, gdyby dano mi do przeczytania tę powieść wątpię bym odgadła kto jest autorem! A z pewnością nie za pierwszym razem ...

Poważny, nawet bardzo  poważny ton całej historii i tylko odrobina humoru nie są cechami charakterystycznymi jej twórczości, której większość stanowią komedie kryminalne. Ale ta książka, kryminał z zagadką "zamkniętego pokoju", udowadnia, że Starosta na poważnie też umie! I to jak!
Co zresztą wcale a wcale mnie nie dziwi ...

W agencji detektywistycznej Jonatana Harpera, zjawia się jego znajoma, Ruth Roseworth, dziennikarka.
Mimo suchej informacji sekretarki agencji iż pan Harper jest niedysponowany, ale wkrótce przybędzie drugi detektyw, dziewczyna uparcie domaga się rozmowy właśnie z "Jonnym" - i osiąga cel.
Wyjaśnia Harperowi, że chce, by zbadał sprawę niedawnej śmierci jej ojca - a konkretnie, by udowodnił, że NIKT z rodziny go nie zabił ...
Lord Thadeus Roseworth, zmarł 23 sierpnia 1959 roku, w dniu przyjęcia z okazji jego 70 urodzin. Ciało odkryto wieczorem, w gabinecie zamkniętym od środka na klucz. I w pierwszej chwili trudno było powiedzieć czy popełniono morderstwo czy to jednak samobójstwo ...

Z ramienia Scotland Yardu śledztwo prowadzi nadinspektor Harper, ojciec Jonatana, który uznaje, że oto ma "od dawna wyczekiwaną szansę udowodnienia ojcu, że detektyw nie musi nosić policyjnego munduru, żeby rozwiązywać zagmatwane sprawy kryminalne."

Prowadzone śledztwo wywołuje coraz więcej pytań odkrywając nieznane fakty i informacje z przeszłości Roseworthów, ale i Jonatana - często zaskakujących i czytelnika, i tych, których dotyczą; rośnie napięcie, sprawa się gmatwa, a atmosferę tajemnicy i niepokoju potęguje ogrom domu, pełnego pokoi, korytarzy, schodów i schowków.

Wszystko jest tak, jak powinno być w klasycznym kryminale, którego sednem jest zagadka, a nie przerażanie czytelnika. I który pięknym językiem opisuje interesującą historię z niezmiernie trudną zagadką.
Tak pisali Agatha  Christie i jej współcześni, członkowie Klubu Detektywów, zrzeszającego autorów powieści kryminalnych, a później wzorowało się na nich wielu innych autorów, jak chociażby Joe Alex.
Gdyby ten Klub istniał do dziś, Małgorzata Starosta z pewnością zostałaby do niego przyjęta.

#czytamcolubię

Przez minione cztery lata Małgorzata Starosta napisała
18 książek, każdą z nich przeczytałam przynajmniej raz.
Myślę, że wiem całkiem nieźle jak ona mówi i pisze.
A jednak, gdyby dano mi do przeczytania tę powieść wątpię bym odgadła kto jest autorem! A z pewnością nie za ...

Rozwiń

Zwiń

"I śmiech niekiedy może być nauką,
Kiedy się z przywar, nie z osób natrząsa".
(Ignacy Krasicki - Monachomachia, Pieśń V)

Te słowa mogłyby być mottem twórczości Iwony Banach, która jest pisarką mającą swój własny, rozpoznawalny i niepodrabialny styl, a pisze tak, że albo sięją lubi, albo nie.

Ja - lubię.
Uwielbiam jej poczucie humoru, szalone i absurdalne, wyjątkowo celne spostrzeżenia i uwagi o naszej rzeczywistości i słuszne drwiny z wszelakich przywar naszych czasów.
Lubię jej, nieraz mocno odjechane pomysły, jeśli chodzi o kreacje postaci i przebieg akcji; prześmiewcze charakterystyki pewnych typów ludzi i przedstawianie pokrętnych, często niepojętych dróg ich rozumowania.

Nie inaczej jest i w tej książce.

Gabi nie poślubiła Piotrka, mężczyzny wpisanego we wzorzec "mięśnie zamiast mózgu", który chciał mieć za żonę typową tradwife. Uznała, że się intelektualnie rozmijają i odeszła, tym samym zyskując w niedoszłej teściowej wroga numer jeden.
Zatrudniła się w bibliotece, co, jak sądziła, gwarantowało w miarę spokojne życie; ale tam znienacka pojawił się Samuel Kaszak, bohater książek Daniela Adacha, postać nierzeczywista, wymyślona przez pisarza. Przybył z prośbą o pomoc - wie, że jego twórca ma zostać zamordowany. a wtedy i on zniknie - a tak bardzo chciałby poznać pełnię życia, wziąć udział w tym wszystkim co autor dla niego szykował ...
I nie było to podejrzenie urojone przez nierealny umysł - Adach razem z trzema pisarkami, Grażyną, Martą i Gosią, chcąc zwiększyć sprzedaż swoich książek wymyślili "świetną" akcję promocyjną: on miał zniknąć, a one zostać podejrzane o jego zamordowanie!
Ale - w tym właśnie czasie w miasteczku zostało popełnione prawdziwe morderstwo ...
Do tego swoje trzy grosze dokłada grasujący w miasteczku tzw. "Upiór w moherze", którego tożsamości nie zna nikt.
Policja będzie miała pełne ręce roboty, a czytelnicy - niezłą zabawę ...

Ta książka jest klasycznie typowa dla twórczości autorki. Jest kolejną "śmiechotką", przepełnioną tak samo humorem słownym jak i sytuacyjnym, pełną spostrzeżeń genialnie zwracających uwagę na sedno rzeczy i wykpiwających bezlitośnie zdobywanie za wszelką cenę lajków i followersów, klikalność, chorobliwe już uzależnienie od internetu i social mediów, bo przecież jeśli nie ma cię chociaż na FB, to nie istniejesz ...
To naprawdę jest AŻ TAK ważne? ...
Nooo, dla zbyt wielu osób tak.
I z pewnością każdy czytelnik zna i ma w swoich otoczeniu takie osoby jak tu opisane: żyjących tylko "w sieci", bezwzględnych fascynatów mody czy "zdrowego żywienia", upiornie zachłanne matki, oddanych swej misji, ale widzących tylko czubek góry lodowej ekologów, a przede wszystkim takich, u których zanika umiejętność używania szarych komórek ...
Śmieszne to bardzo, ale i przerażające ...
"Z czego się śmiejecie? Z samych siebie się śmiejecie!" (Mikołaj Gogol, "Rewizor)
Prawda?

Książkę otrzymałam z Wydawnictwo Dragon.

"I śmiech niekiedy może być nauką,
Kiedy się z przywar, nie z osób natrząsa".
(Ignacy Krasicki - Monachomachia, Pieśń V)

Te słowa mogłyby być mottem twórczości Iwony Banach, która jest pisarką mającą swój własny, rozpoznawalny i niepodrabialny styl, a pisze tak, że albo sięją lu...

Rozwiń

Zwiń



Jestem kociarą i molem książkowym; jest więc oczywiste, że zainteresuję się każdą książką "z kotem".

Opis wydawcy, mówiący, że jest to zapis "400 dni z życia przezabawnego kota malkontenta. Poznajcie Edgara i jego codzienność. Pokochacie go szczerą nienawiścią!" uznałam za zachęcający.
I słusznie, bo mamy tu interesująca treść, zabawną i dobrze napisaną, a właśnie takie książki lubię.

Zgodnie z tytułem, jest to pamiętnik zwykłego, pręgowanego kotka, który, żył "wędrując od domu do domu niczym nomada". Aż znalazł się w schronisku, a następnie trafił do rodziny z dwójką dzieci i psem.

Rodzina od razu pokochała kiciusia, uważa że jest śliczny i uroczy, zachwyca się wszystkim co robi i stara się zapewnić mu najlepsze warunki życia - dostaje zdrową karmę, dbają o jego zdrowie i rozrywki.
A kot wcale nie jest zadowolony - pobyt u nich uważa za niewolę i starannie odlicza jej dni w pamiętniku.
Bo przede wszystkim nie znosi traktowania go jak maskotki!
Bardzo trafnie zwraca uwagę, że potraktowanie niedźwiedzia, który był inspiracją do stworzenia misia zabawki, właśnie jak maskotki, niemal na 100 % zakończy się bardzo źle i dlatego prawie nikt tego nie robi; czemu więc wszyscy traktują jego, dzikiego kota, który czuje się co najmniej Attylą, jak zabawkę? Czemu bez przerwy starają się go miąchać, miziać, głaskać nie zważając na to, że on sobie tego nie życzy?! Owszem, czasem lubi być pogłaskanym - CZASEM!!!
I nikogo nie powinno dziwić, że podczas wizyt małych, piszczących z zachwytu na widoki kiciusia dzieci, chowa się na szafie!
Tłumaczy też, że podróż - zwłaszcza wielogodzinna, w samochodzie z włączoną muzyką i rozentuzjazmowanymi dziećmi i dorosłymi, bo "Hura! Jedziemy na wakacje!" - dla kota jest udręką.
Nie smakuje mu zdrowa karma, irytuje nierozumienie przez ludzi jego przekazów, intencji i postępowania.
Wyraz swej frustracji daje w pamiętniku, relacjonując różne wydarzenia i przebieg uczenia rodziny kocich zwyczajów i zasad, jakich kot przestrzega:
"Zasada nr 1: Kot nigdy za nic nie przeprasza. Przepraszanie jest dobre dla psów.
Zasada nr 2: Kot nie przestrzega żadnych zasad oprócz zasady nr 1."

Czytając jego zapiski trudno się chociaż nie uśmiechnąć - ale w tych zabawnych tekstach jest dużo mądrości, prawd i wskazówek na temat życia z kotem lub kotami pod jednym dachem.

Autorzy są mi nieznani i nie znalazłam o nich informacji w języku polskim. Ale - umieją pisać i myślę, że koty i lubią, i znają. Kot Edgar, moim zdaniem, spokojnie może "przybić piątkę" z kotami Simonem i Garfieldem ...

Książka, a właściwie książeczka, bo tekst i ilustracje zajmują tylko 144 strony, jest ładnie wydana, a rysunki autorstwa Rity Berman dokładnie pokazują to, co opisuje Edgar.
Czyta się dobrze, a humoru nie brakuje.
Tak że polecam, choć zauważyłam pewne nieścisłości w tekście - trudno mi określić kto je przeoczył, autorzy, tłumacz czy redaktor, ale że nie wpływają znacząco na całość, to i jakoś specjalnie czepiać się nie będę.
Bardziej istotne jest to, że uważnie czytając można całkiem nieźle poznać naturę kota i zrozumieć wiele jego zachowań, co może być dobrą lekcją dla chcących mieć kota w domu lub pomóc zrozumieć kota przez tych, co już go mają.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.



Jestem kociarą i molem książkowym; jest więc oczywiste, że zainteresuję się każdą książką "z kotem".

Opis wydawcy, mówiący, że jest to zapis "400 dni z życia przezabawnego kota malkontenta. Poznajcie Edgara i jego codzienność. Pokochacie go szczerą nienawiścią!" uznałam za zachęcający...

Rozwiń

Zwiń